Cel, którego nie znamy ["All Journeys" w Teatrze Tańca Zawirowania]

Pomysł przedpremierowego zaprezentowania fragmentu spektaklu w celu przedyskutowania go z publicznością jest fenomenalnym zabiegiem PR-owym. „All journeys/pokaz work in progress” produkowany przez Teatr Tańca Zawirowania/Fundację Scena Współczesna wzbudził ogromne zainteresowanie.

Kameralna sala Teatru Tańca Zawirowania pękała w szwach, w chwili gdy rozpoczął się szaleńczy taniec Ilony Gumowskiej i Dominika Więcka. Tancerze byli bardzo dynamiczni, w pełni wykorzystywali potencjał przestrzeni i wzajemną energię, ich ciała przelewały się przez scenę z taką swobodą, jakby tańczyli na niezwykle miękkim podłożu, do którego w jakiś metafizyczny sposób czują przynależność. „Jestem nimi zafascynowana” – przyznała po pokazie Karolina Kroczak, autorka koncepcji i choreografii. Jednak uwagę przyciągała nie tylko sprawność ruchowa tancerzy, lecz także pomysłowe układy oraz wyrazista muzyka, odwołująca się do różnych gatunków, cały czas wspomagająca dynamikę prezentacji. Trzeba też przyznać, że owa dynamika nie była równa; pod koniec ruch zaczął się wydawać powtarzalny, mimo ewentualnych oczekiwań napięcie między tancerzami nie wybuchło, nie nastąpiło ani umowne zbliżenie, ani oddalenie bohaterów. Ale to nie dziwi, jeśli wziąć pod uwagę, że spektakl jest poświęcony ich relacji, która przecież nie musi być burzliwa, ponadto prezentowano przedstawienie „work in progress”, wiele jeszcze może się zmienić, sporej części nie zobaczyliśmy.

„»All Journeys« to spektakl inspirowany filozofią Martina Bubera, o odwadze spotkania ze sobą i innymi, o drodze, którą można przebyć tylko z przyjacielem. To spektakl o wszystkich podróżach, zarówno mentalnych, jak i materialnych, w których odkrywamy siebie przez prawdziwy i szczery kontakt z drugim człowiekiem. Punktem wyjścia do poszukiwań jest teza, iż każdy człowiek reprezentuje unikatową jakość, którą wnosi do rzeczywistości. Eksploracja tego założenia prowadzi nas do świata baśniowych, czasem zabawnych, a czasem mrocznych postaci, wymusza sięgnięcie do najdalszych zakątków wyobraźni, by znów wrócić w to, co fizyczne, namacalne, czasem trywialne” – piszą o spektaklu twórcy.

All journeys have secret destinations of which the traveler is unaware

(Martin Buber)

Symbolika dwóch tańczących postaci wywołała dyskusje wśród widowni. Podczas spotkania z artystami jedni mówili, że są głęboko wzruszeni, że taniec ukazywał trudy życia codziennego, przez które warto iść razem, inni wskazywali z kolei na początkową scenę spektaklu, gdy to dwa ciała były niemal jednym, i tak też potraktowali całą opowieść – jak wędrówkę jednego człowieka, który sam siebie nieustannie motywuje. Nie zabrakło też odwołań do świata baśni, gdyż w ramach pracy nad spektaklem Karolina Kroczak poprosiła tancerzy o opisanie drzemiących w nich bajkowych postaci. Teksty zostały rozdane wśród widowni, ponoć na czerwcowej premierze już ich nie będzie. Niemniej na tak dobry teatr tańca z niecierpliwością czekamy.

Maja Baczyńska