Ślepy Traf - koncert charytatywny dla Damiango

Czy pamiętacie Damiango Zielińskiego, o którym pisaliśmy w Presto 23? Damiango fantastycznie gra na perkusji, ale niestety całkowicie stracił wzrok.

W sobotę 5 października 2019 o 18:00 w PraCoVni Art.-Club w Warszawie organizowane jest wydarzenie charytatywne, które pozwoli mu podreperować zdrowie, dalej dzielić się z nami swoją muzyczną pasją i godnie żyć. W ramach projektu zagrają zespoły: Bajkonur, Niewidzialność Remigiusza Szumana, U-Royek.

Damiango to muzyk, organizator jam session, koncertów, warsztatów i lekcji gry na instrumentach dla dzieci i dorosłych. Regularnie występuje na scenach na terenie całej Polski.

„Na każdy występ Damiango zawsze patrzę jak zahipnotyzowana. Wielka charyzma, pomysłowość, serce do gry. A gdy gramy razem, czuję moc i wielką radość współtworzenia muzyki”

(Maja Baczyńska, redaktor naczelna Presto filmowego)

Od Organizatorów koncertu-aukcji charytatywnej: „Damiango w wyniku powikłań cukrzycy stracił wzrok i teraz gorąca prośba do Was by przyjść i pomóc mu odnaleźć się w nowej, ciemnej rzeczywistości.”

…a tu fragment wywiadu z Damiango Zieliński, opublikowanego w Presto 23:
 

Maja Baczyńska rozmawia z Damiango Zielińskim (fragment)

Co się zmieniło w chwili, gdy prawie całkowicie przestałeś widzieć?

Zmieniła się koncentracja. Tak jak wcześniej zamykałem oczy i przeżywałem muzykę, tak teraz... cały czas ją przeżywam. Moje zmysły nagle się nie wyostrzyły, po prostu koncentruję się na dźwięku, na głosie.

Czyli otworzyła się przed Tobą jakaś nowa perspektywa?

Tak, ja akurat znałem już ten świat – widziałem go i zupełnie mi się nie podobał i dlatego oślepłem, żeby przejrzeć na oczy. Co jest najważniejsze w ludziach? Nie to, co widać, tylko to, co jest w środku i teraz to wiem po stokroć. Poznaję ludzi po ich wnętrzu, po tym, jak mówią, co mówią, jakich słów używają. Nie to, jak są ubrani, umalowani, to nie ma żadnego znaczenia

Ale nie zajrzysz im w oczy.

Nie zajrzę im w oczy. Ja tych oczu nie widzę, są rozmytą plamą. Poznaję ludzi po głosie. „Widzę” emocje, widzę, co ludzie tłumią, niosą w sobie. Ale póki się ktoś nie odezwie, nie wiem kto to jest. Większość moich znajomych wyciąga rękę i mówi swoje imię. Bo poznaję ich tembr głosu, ale potrzebuję na to czasu. Czuję obecność. Poznaję ich po dotyku, wszystkich przytulam, to wielka dawka energii. Poznaję ich też po zapachu czy po charakterystycznym gadżecie w ubiorze. Jest np. taka dziewczyna, która wyciąga do mnie rękę z pierścionkami, bo zawsze ma ich dużo i po prostu wiem, że to ona. Nie musi nawet mówić!

A w muzyce, gdy grasz z kimś, zmienił się jakoś twój odbiór czy jest taki sam?

Myślę, że ewoluowałem i jestem poziom wyżej. Zauważyłem, że moja muzyka nabrała większego sensu, większego znaczenia. Bo zrozumiałem coś ważnego. Właśnie przez to, że nie widzę. Choć możliwe też, że to po prostu przyszło z czasem, to są jednak lata grania. Z każdą dziedziną tak jest, że jeśli ją konsekwentnie kontynuujesz, to będzie się rozwijała, a ty będziesz ewoluował.

Link do wydarzenia:

https://www.facebook.com/events/358148798398489/

{red}